چرا در پوکی استخوان بافت اسفنجی بیشتر تحت تاثیر قرار میگیرد

پوکی استخوان یک بیماری خاموش است

این مقاله به سوالات زیر در مورد پوکی استخوان پاسخ می دهد:
• پوکی استخوان چیست
• علائم پوکی استخوان چیست؟
• کاهش تراکم استخوان چیست؟
• چه عواملی منجر به پوکی استخوان می شود
• آیا پوکی استخوان از دوران کودکی شروع می شود
• پوکی استخوان معمولا در چه زمانی در زنان رخ می دهد؟
• آیا آقایان پوکی استخوان دارند یا خیر؟
• امروزه پوکی استخوان چقدر شایع است؟
• چه کسانی بیشتر در معرض خطر شکستگی ستون فقرات هستند؟
• آزمایش تراکم استخوان چیست؟

پوکی استخوان چیست؟

پوکی استخوان یک بیماری شایع است که باعث ضعیف شدن استخوان ها می شود. هنگامی که استخوان ها ضعیف هستند، خطر شکستگی های ناگهانی و غیرمنتظره افزایش می یابد. کاهش تراکم استخوان (استئوپنی) علت پوکی استخوان است و یک بیماری خاموش اما مخرب است که استخوان ها را به ویژه در سال های باروری زنان از بین می برد. شما می توانید بسیار فعال باشید. اما پوکی استخوان و کاهش تراکم استخوان به آرامی و بی سر و صدا و بدون علائم ظاهری اتفاق می افتد و در دراز مدت می تواند منجر به کاهش ارتفاع و انحنای ستون فقرات شود. اولین علامت پوکی استخوان می تواند شکستگی استخوان باشد. می تواند آنقدر شدید باشد که حتی فشارهای معمولی هنگام نشستن، ایستادن، سرفه کردن یا حتی در آغوش گرفتن می تواند منجر به شکستگی های دردناک شود. سپس بعد از اولین شکستگی در معرض شکستگی های بعدی قرار خواهید گرفت.

منبع: https://roz.news

استخوان بافت زنده ای است و دارای رگ های خونی و سلول های زنده است و به همین دلیل می تواند رشد و ترمیم کند. در طول زندگی، بافت استخوانی بدن به طور مداوم توسط سلول‌های خورنده موجود در آن (استئوکلاست‌ها) جذب می‌شود و در همان زمان، استخوان جدید با سلول‌های استئوبلاست جایگزین می‌شود. به این ترتیب بافت تمام استخوان های بدن دائماً تجدید و جایگزین می شود.
در دوران کودکی و نوجوانی استخوان سازی بیشتر از جذب آن است اما در سنین بالاتر جذب آن بیشتر از تمرین است. اما حتی در شدیدترین موارد پوکی استخوان، بدن از ساختن استخوان جدید دست بر نمی دارد و فقط کمیت آن کاهش می یابد. بیشترین تراکم استخوان معمولاً در حدود سن 20 سالگی است.
هورمون های بدن بر روند جذب و تولید مداوم استخوان تأثیر می گذارند. مهم ترین هورمون های موثر بر این فرآیند عبارتند از استروژن، هورمون زنانه، تستوسترون، هورمون مردانه و هورمون پاراتیروئید که استروژن بیشترین تأثیر را دارد. زمینه ژنتیکی و تفاوت‌های فردی بر فرآیند جذب و تولید استخوان و همچنین نتیجه نهایی آن یعنی استحکام و تراکم استخوان تأثیر می‌گذارد. در قسمت کورتیکال، استخوان چینه ای و بسیار متراکم است. در برخی از استخوان های بدن، قسمت اسفنجی و در برخی دیگر قسمت قشری برجسته تر است. ساختار مشبک و سه بعدی استخوان به این دلیل ایجاد می شود که استخوان سبک و در عین حال قوی است. علاوه بر این، ضخامت قشر روی استخوان نازک تر می شود.

علائم پوکی استخوان چیست؟
پوکی استخوان اغلب بدون علائم یا درد رخ می دهد. کاهش اندازه می تواند قابل توجه باشد. انحنای ستون فقرات به مرور زمان افزایش می یابد. پزشک می تواند پوکی استخوان را پس از شکستگی دردناک تشخیص دهد. این شکستگی ها اغلب در لگن و ستون فقرات رخ می دهد.
تحلیل استخوان چیست؟
کاهش تراکم استخوان به علائم زودرس اشاره دارد که می تواند منجر به پوکی استخوان شود. در از دست دادن استخوان، تراکم مواد معدنی استخوان کمتر از حد طبیعی است، اگرچه برای واجد شرایط بودن به عنوان پوکی استخوان کافی نیست. آزمایش تراکم استخوان می تواند این وضعیت را تشخیص دهد.
چه عواملی منجر به پوکی استخوان می شود؟ استخوان ها مجموعه ای از بافت های زنده هستند و بدن به طور مداوم استخوان های فرسوده را با استخوان جدید جایگزین می کند، در فرآیندی به نام بازسازی. پوکی استخوان شایع ترین بیماری استخوانی است که با رعایت رژیم غذایی سالم و فعالیت بدنی کافی قابل پیشگیری است.
عوامل زیادی در ایجاد این شرایط نقش دارند. به عنوان مثال کاهش استروژن در دوران یائسگی یکی از دلایل آن است. عوامل ژنتیکی نیز در ایجاد این عارضه نقش دارند.اگر مادر یا مادربزرگ شما به پوکی استخوان مبتلا بودند، احتمال ابتلا به آن بیشتر است. دانستن همه عوامل ضروری است. سپس می توانید برای پیشگیری از این وضعیت و کاهش خطر شکستگی استخوان اقداماتی انجام دهید.
آیا پوکی استخوان از دوران کودکی شروع می شود؟ در این دوره، بدن بافت استخوانی جدید بیشتری نسبت به بافت قدیمی تولید می کند، استخوان ها رشد می کنند و قوی تر می شوند.
همیشه شنیده اید که دریافت کلسیم کافی برای خانم ها چقدر اهمیت دارد.

همچنین بخوانید : روماتیسم و ​​انواع آن

پوکی استخوان معمولا در چه زمانی در خانم ها اتفاق می افتد؟
برای بسیاری از زنان، حداکثر تراکم استخوان در سنین 25 تا 30 سالگی است. برای برخی از زنان، بسته به عوامل مختلف، این اوج ممکن است در سنین پایین‌تر باشد.
در حالی که هر سال مقدار مشخصی از استخوان از بین می رود، درصد از دست دادن استخوان به طور قابل توجهی طی 5 تا 10 سال پس از یائسگی افزایش می یابد. سپس برای سال‌های متمادی کاهش تراکم استخوان از تولید استخوان جدید بیشتر خواهد شد.این فرآیند در نهایت منجر به پوکی استخوان می‌شود.
در عین حال، حتی اگر استخوان‌های شما به اندازه کافی قوی باشند و هیچ علامت یا هشداری برای پوکی استخوان نداشته باشید، ممکن است به پوکی استخوان مبتلا شوید. تست تراکم استخوان برای تشخیص پوکی استخوان برای شما.
آیا آقایان هم پوکی استخوان دارند یا خیر؟
بله آقایان هم از پوکی استخوان رنج می برند. در واقع، تخمین زده می شود که بیش از 2 میلیون مرد بالای 65 سال در ایالات متحده از پوکی استخوان رنج می برند. پوکی استخوان در مردان معمولا دیرتر شروع می شود و روند آن معمولا کندتر است. اما پوکی استخوان در مردان نیز به اندازه زنان دردناک و ناتوان کننده است.
امروزه پوکی استخوان چقدر شایع است؟ خطر پوکی استخوان در افراد 50 ساله و بالاتر تقریبا 55 درصد بیشتر است.در آمریکا بیش از 10 میلیون مرد و زن به پوکی استخوان مبتلا هستند. و تقریباً 34 میلیون آمریکایی باقی مانده تصور می شود که تراکم استخوان پایینی دارند که خطر ابتلا به پوکی استخوان را افزایش می دهد. آرتروز. اما حقیقت این است که استخوان های ضعیف منجر به تخریب ستون فقرات می شود. این درد می تواند ناشی از شکستگی فشاری ستون فقرات باشد. دکتر مایکل شافل، متخصص فیزیولوژی و استاد ارتوپدی در دانشگاه آموری آتن، می گوید که درد ستون فقرات می تواند نشانه شکستگی های کوچک در مهره های ستون فقرات باشد.
استخوان های نرم و ضعیف در مرکز این مشکلات قرار دارند. شکستگی های فشاری اغلب به دلیل استخوان های نازک است که ناشی از پوکی استخوان است، به خصوص اگر شما یائسه هستید. به عنوان مثال، وقتی برای برداشتن یک شی خم می‌شوید، از پله‌ها می‌پرید، روی فرش می‌لیزید، همه اینها می‌تواند ستون فقرات شما را در معرض این شکستگی‌های کوچک قرار دهد. در پوکی استخوان شدید، حتی سرفه و عطسه نیز می تواند منجر به این شکستگی های کوچک شود.
پس از تعدادی از این شکستگی های کوچک، بدن شروع به نشان دادن اثرات خود می کند. این شکستگی های کوچک در نهایت می تواند منجر به تخریب مهره ها شود.
این شکستگی های کوچک می توانند شکل و قدرت ستون فقرات را برای همیشه تغییر دهند. شما کوتاهتر می شوید زیرا ستون فقرات شما کوتاهتر است.
حدود دو سوم شکستگی‌های استخوان تشخیص داده نمی‌شوند زیرا بیماران و خانواده‌ها فکر می‌کنند کمردرد فقط نشانه‌ای از کهولت سن و آرتروز است. آنها از رفتن به دکتر خودداری می کنند زیرا نمی روند. بفهمید واقعا چه اتفاقی افتاده است
مردم درد دارند، اما نمی دانند دردشان در واقع شکستگی ستون فقرات است. و اگر پوکی استخوان آنها درمان نشود، می تواند منجر به شکستگی های بعدی و احتمالاً جدی تر و سخت تر ستون فقرات شود. درمان های پوکی استخوان تا حد زیادی خطر شکستگی های بعدی را کاهش می دهد، اما آنها را به طور کامل از بین نمی برد.
هر گونه شکستگی مهره می تواند منجر به مشکلات ریوی و تنفسی و حتی مرگ زودرس شود.
افرادی که بیشتر در معرض خطر شکستگی ستون فقرات هستند
دو گروه از افراد در معرض خطر بیشتری برای شکستگی ستون فقرات هستند.
افراد مبتلا به پوکی استخوان، بیماری ضعیف شدن استخوان ها.
افراد مبتلا به سرطان که سرطان آنها به استخوان آنها نیز سرایت کرده است.
اما ممکن است پوکی استخوان داشته باشید و چیزی در مورد آن ندانید.
• نژاد: زنان سفیدپوست و آسیایی بیشتر در معرض خطر ابتلا به پوکی استخوان هستند.
• سن: خطر در زنان بالای 50 سال به سرعت افزایش می یابد و با گذشت زمان افزایش می یابد.
• کم وزنی: زنان لاغرتر بیشتر مستعد پوکی استخوان هستند.
• یائسگی زودرس: زنانی که قبل از 50 سالگی یائسه می شوند در معرض خطر بیشتری هستند.
• سیگار کشیدن: افرادی که سیگار می کشند استخوان های ضعیف تری نسبت به افراد غیر سیگاری دارند.
• الکل: مصرف زیاد الکل می تواند استخوان ها را ضعیف کرده و در نهایت منجر به پوکی استخوان شود.
• بیماری های خاص: بیماری های خاص مانند آرتریت روماتوئید خطر پوکی استخوان.
• Q سابقه خانوادگی: وراثت یکی از مهم ترین عوامل پوکی استخوان است.

بر اساس آمار، درصد یائسگی در افراد بالای 50 سال به شرح زیر است:
زنان آسیایی و سفیدپوست 20%
زنان اسپانیایی 10%
زنان سیاه پوست 5% 75758585799 برای مردان سیاهپوست 5% 75758585799 8595 تغذیه خوب می تواند خطر پوکی استخوان را کاهش دهد.
از دست دادن استخوان به دلیل پوکی استخوان نتیجه عوامل ژنتیکی و محیطی است. برای جلوگیری از پوکی استخوان یا توقف روند تحلیل استخوان، باید همه عوامل پوکی استخوان را بشناسید.
تست تراکم استخوان چیست؟ سنجد. میزان تراکم استخوان معمولاً باید با آزمایش تراکم استخوان ران، ستون فقرات
اندازه گیری شود. DXA مخفف دوبل جذب اشعه ایکس است.مقدار توده استخوان را تراکم معدنی استخوان یا BMD می نامند.
آزمایش DXA بدون درد است و فقط 10 دقیقه طول می کشد. جدیدترین دستگاه اسکن استخوان می تواند اندازه گیری ها را تنها در چند دقیقه انجام دهد. میزان استفاده از اشعه ایکس در این آزمایش بسیار کم بوده و عوارض جانبی ندارد. بنابراین می توان این آزمایش را بدون نگرانی برای کودکان و زنان باردار انجام داد.
برای اندازه گیری توده استخوانی با اسکن استخوان فرد باید به صورت دراز کشیده بنشیند که برخلاف سایر دستگاه های اسکن در این روش تونلی وجود ندارد که بیمار بتواند وارد آن شود. وقتی توده استخوانی ستون فقرات اندازه گیری می شود، برای صاف کردن قسمت پایینی ستون فقرات، یک بالش مربعی شکل زیر ران ها قرار می دهند، سپس یک میله فلزی نازک در محل اندازه گیری بالا و پایین می رود و لباس نیست. برداشتن آن ضروری است، اما لباس های دارای اشیاء فلزی یا دکمه ها باید قبل از اسکن خارج شوند. همچنین در این آزمایش هیچ تزریقی انجام نمی شود.
افراد اغلب از پوکی استخوان خود بی اطلاع هستند. اما این بیماری گاهی اوقات علائمی مانند:
• کمردرد
• کاهش تدریجی قد و خم شدن پشت
• شکستگی ستون فقرات، مچ دست یا لگن
می تواند پوکی استخوان شود؟ برخی وقتی در بیمارستان لگن خود را می شکنند، این خبر را می شنوند. برخی بعد از آزمایش تراکم استخوان. پوکی استخوان در زنان یائسه یا افرادی که ساختار اسکلتی ضعیفی دارند بیشتر دیده می شود. اما دیگران نیز می توانند از آن رنج ببرند. از بین بردن این خطر بسیار دشوار است. تقریبا نیمی از زنان و یک چهارم مردان بالای 50 سال به پوکی استخوان مبتلا خواهند شد.
معمولا اولین سوالی که مطرح می شود این است که آیا می توان بر پوکی استخوان غلبه کرد؟
در واقع، نه، اما می تواند جلوی آن را بگیرد یا بر آن مسلط شود. در واقع، ما در مورد غلبه بر پوکی استخوان به طور کامل صحبت نمی کنیم. هدف واقعی جلوگیری از شکستگی های ناگهانی است
عواقب پوکی استخوان را می توان با اقدامات مناسب کاهش داد. این را معمولاً می توان با فعالیت بدنی کافی، دریافت کلسیم و ویتامین D کافی و مصرف داروهای پوکی استخوان به دست آورد. – هر چند وقت یک بار باید آزمایش تراکم استخوان انجام دهم؟
5- چه مقدار کلسیم و ویتامین D در روز مورد نیاز بدن است و چگونه می توان این مواد را تامین کرد؟
6- برای تقویت استخوان ها چقدر باید ورزش کرد و چه ورزش هایی
8- داروهای پوکی استخوان چیست؟
9- برای جلوگیری از پوکی استخوان چه تغییرات دیگری در روند زندگی خود ایجاد کنم؟
10- نمره T به چه معناست؟ (امتیاز T نتیجه آزمایش تراکم استخوان است)

گردآوری: دکتر فریده عکاف
مترجم: مهندس الهام علیزاده

مطالب مرتبط:
توصیه برای انجام تست تراکم استخوان
افزایش بروز پوکی استخوان در مردان ایرانی

سایت داروخانه مرکزی امام رضا (ع)، بانک اطلاعات دارویی، اخبار و مقالات پزشکی مشهد

ما را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:

آخرین به‌روزرسانی:
۲۸ اسفند ۱۴۰۱

زمان مطالعه:
۲۹ دقیقه

انواع مختلف استخوان ها در بدن بسته به عملکرد خاص خود شکل های متفاوتی دارند. اسکلت انسان وظایف متعددی از جمله حفاظت و تحمل وزن دارد. استخوان سخت است و بسیاری از عملکردهای آن به قدرت مشخصه آن بستگی دارد. در این مقاله به بررسی انواع استخوان های بدن انسان از نظر بافت شناسی، شکل و ساختار می پردازیم. در رابطه با استخوان و بافت استخوانی بدن توضیحاتی در علوم تجربی پایه هشتم داده شده است که این مقاله می تواند تکمیل کننده آن باشد.

فهرست مطالب این نوشته

استخوان چیست؟

استخوان بافت زنده ای است که اسکلت بدن را می سازد. اسکلت انسان بالغ از 206 استخوان تشکیل شده است. در بدو تولد تقریباً 270 استخوان وجود دارد که تعداد نهایی آنها در بزرگسالی کاهش می یابد زیرا برخی از این استخوان ها در طول رشد و بلوغ اسکلت به هم می پیوندند.

ویژگی های بافت استخوانی

استخوان یک بافت همبند فعال متابولیکی است که پشتیبانی ساختاری را فراهم می کند، حرکت را تسهیل می کند و از اندام های حیاتی محافظت می کند. نقش مهمی در تنظیم هموستاز تعادل مواد معدنی و اسیدی دارد. همچنین محیطی را برای خون سازی (تولید سلول های خونی) در داخل مغز استخوان فراهم می کند. استخوان از یک ماتریکس خارج سلولی و سلول های استخوانی (استئوسیت ها) تشکیل شده است.

در شرایط مناسب، بافت استخوانی تحت یک فرآیند معدنی شدن قرار می‌گیرد که توسط ماتریکس کلاژن تشکیل شده و با رسوب کلسیم سخت می‌شود. بافت استخوانی بسیار متفاوت از سایر بافت های بدن است. اسکلت تقریباً از 80 درصد استخوان قشر مغز و 20 درصد استخوان ترابکولار تشکیل شده است که در زیر توضیح داده شده است. بیشتر فعالیت های سلولی در استخوان شامل برداشتن و جایگزینی در همان محل است، فرآیندی که بازسازی نامیده می شود. فرآیند بازسازی در طول زندگی اتفاق می افتد و زمانی که استخوان به اوج جرم خود می رسد (معمولاً در اوایل دهه بیست) غالب می شود. بازسازی در طول زندگی ادامه دارد و اکثر اسکلت های بالغ تقریبا هر 10 سال یکبار تعویض می شوند.

حدود 20 درصد از بافت استخوانی طبیعی از آب تشکیل شده است. از توده استخوانی خشک، 60 تا 70 درصد آن از مواد معدنی استخوان به شکل کریستال های کوچک و بقیه از کلاژن تشکیل شده است. ترکیب هیدروکسی آپاتیت معدنی Ca10(PO4)6OH2 است و کلاژن پروتئین فیبری اصلی بدن انسان است.

انواع سلول های استخوانی

بافت همبند تخصصی، استخوان عمدتاً از فیبرهای کلاژن نوع 1 و نمک های معدنی تشکیل شده است. کلاژن نوع 1 یک ماتریکس غیر کلسیفیه (استوئید) است که برای مقاومت در برابر استرس ایجاد شده توسط عملکردهای تحمل بار استخوان طراحی شده است. این ماده از استئوبلاست ها، جزء سلولی اصلی استخوان (استوئید، ماده ژلاتینی متشکل از کلاژن، پروتئین فیبری و موکوپلی ساکارید، یک چسب آلی) تشکیل شده است. به زودی پس از افتادن استوئید، نمک های معدنی روی آن رسوب می کنند و ماده سخت شده ای به نام استخوان معدنی شده را تشکیل می دهند. سلول های استخوانی حدود 10 درصد از کل حجم استخوان را تشکیل می دهند. چهار نوع سلول وجود دارد که در زیر توضیح داده ایم.

استئوبلاست ها

استئوبلاست‌ها سلول‌های مکعبی‌شکل هستند که در یک لایه فشرده در امتداد سطح استخوان قرار گرفته‌اند. آن‌ها ۴ تا ۶ درصد از سلول‌های اسوانی را تشکیل می‌دهند و وظیفه اصلی آن‌ها را تشکیل می‌دهند. استئوبلاست‌ها به بور ویژه با داشتن شبکه آندوپلاسمی زبر فراوان و دستگاه گلژی بزرگ برای تولید فرائو این سلولها مواد تشکیل دهنده از جمله کلاژن، پرورش‌های مختلف و نمک‌های کلسیم مصرف می‌کند. این مواد با هم ماتریکستخوان را تشکیل می‌دهند، این چهارچوب از ساختار استخوان‌ها تشکیل می‌شود.

استخوان ماتریکس نیز نقش کلیدی در هموئوستاز استخوان ایفا می‌کند، زیرا مولکول‌هایی را آزاد می‌کند که بر فعالیت‌های سلول‌های استخوانی و در نتیجه ایجاد بافت استخوانی تأثیر می‌گذارد. استئوبلاست‌ها تقسیم نمی‌شوند. با گذشت زمان، ماتریکستخوان در اطراف آن‌ا رش مند و کلسیفیه می‌شود و سلول‌ها را در وسط OF. این امر باعث می‌شود استئوبلاست ساختار خود را تغییر دهد تا به یک سلول استخوانی بالغ به نام استئوسیت تبدیل شود.

استئوکلاست ها

استئوکلاست‌ها سلول‌های بزرگی هستند که وظیفه اصلی آن‌ها حل کردن و بازجذب بافت استخوانی است. آن‌ها در بافت استخوانی یافت می‌شوند و از گلبول‌های سفید خون (مونوسی‌نوویشن استئوکلاست‌ها به طور معمول بافت استخوانی قدیمی را تجیه کرده و دوباره جذب می‌کنند، در حالی که استئوبلایش می‌شود. این دو سلول با هم، تغییر شکل استخوانی‌ها را کنترل می‌کنند.

در این تصویر انواع سلول‌های استخوانی نشان داده شده است.

استئوسیت ها

اکثر سلولهای ایچر ایوانی استئوسیت‌ها بوده‌اند و اساساً استئوبلاست‌ها هستند که توسط موادی که می‌توانند احاطه کنند. هر استئوسیت در یک فضای کوچک (به نام لاکونا) پیدا می شود که توسط بافت استخوانی احاطه شده است. استئوسیت‌ها ۹۰ تا ۹۵ درصد از سلول‌های بافت استخوانی را تشکیل می‌دهند. آن‌ها مانند استئوبلاست‌ها تقسیم نمی‌شوند، اما عمر طولانی تا ۲۵ سال است.

استئوسیت‌ها دارای عملکرد مهمی در حفظ ترکیبات معدنی بافت استخوانی هستند. آن‌ها قادر به رسوب‌گذاری و بازجذب استخوان‌ها هستند و در استراتژی صسیب حتی جئی به استخوان‌ها به سایر استنت‌ها می‌گویند. آن‌ها فعالیت‌های استئوبلاست‌ها و استئوکلاست‌ها را تنظیم می‌کنند و مخن کلسیم استخوان را مدیریت می‌کند. بنابراین، استئوسیت‌ها نقش اصلی را در ساخت استخوان ایفا می‌سازند.

سلول های استخوان ساز

سلول‌های مطب اسکر (سلول‌های استخوانی با نام مستعار) سلول‌های بنیادی هستند که در بافت استخوانی می‌شوند. سلول‌های ایتخوانی تخصصی (یعنی استئوبلاست‌ها و استئوسیت‌ها) از سلول‌های پیش‌ساز استخوان در مغغان سرمایه‌گذاری‌ها. استئوکلاست‌ها از سلول‌های استخوانی ایجاد نمی‌شوند. در عوض، آن‌ها از سلول‌های بنیادی خون در مغز استخوان منشاء می‌گیرند.

انواع استخوان از نظر بافت کدامند؟

دو نوع بافتی وجود دارد: فشرده و اسفنجی. این نامها نشان می دهد که این نوع از نظر تراکم یا اینکه چقدر بافت به هم چسبیده متفاوت است. همانطور که بیان می‌شود یک نوع سلول وجود دارد که به هومئوستاز استخوانیگ کم‌. استئوبلاست‌ها سلول‌های اسوان‌ساز هستند، استئوکلاست‌ها استخوان را جذب یا تجیییند و استئوسیت‌ها سرمایه‌گذاری می‌کنند. ترکیب بین استئوبلاست‌ها و استئوکلاست‌ها باعث حفظ بافت استخوانی می‌شود.

در ادامه انواع استخوان نظر بافت را توضیح دهید.

در این تصویر دو نوع بافت استخوانی موجود در انواع استخوان‌های ما نشان داده شده است.

استخوان فشرده

استخوان فشرده از استئون‌ها یا سیستم‌های هارسین فشرده تشکیل شده است. استئون از یک ک کانال مرک به نام کانال استخوانی (هاورسین) تشکیل شده است که توسط حلقه‌های مشترک المرک (لاملا هر) بین حلقه‌های ماتریکس سلول‌های استخوانی (استئوسیت‌ها) در فضاهایی به نام حفره (لاکونا) قرار می‌گیرند. کانال‌های کوچک (کانالیکولی) از لاکوناها به بانال الاستئونی (هاورسین) تابش می‌کند تا گذرگاه‌هایی را از طریق ماتریک. در استخوان، سیستم‌های هاورسین به‌طور محکم در کن 100 کانال‌های خونی استخوانی رگ‌های موازی با طول استخوان، ن. این رگ‌های خونی ازریق کانال‌های سوراخ‌کننده، با پوست روی استخوان به هم متصل می‌شوند.

استخوان اسفنجی

استخوان “اسفنجی” (Cancellous) سبک‌تر و چگالی کمتری نسبت به استخوان استخوان دارد. استخوان اسفنجی متشکل از صفحات (ترابکولا) و میله های اسوانی در مجاورت حفره های کوچک وچک نامنظم است که حاوی است. کانال ها به جای کانال هاورسین مرک به بره های مجاور متصل می شوند تا خون خود را دریافت کنند. ممکن است به نظر برسد که ترابکولاها به طور تصادفی دیده می‌شوند، اما آن‌ها طوری سازماندهی می‌شوند و حداکثر استحکام را می‌دهد که برای حمایت از ساخت‌وساز استفاده می‌شود، ارائه‌دهنده می‌شود.

بافت «ساب غضروفی» بافت صاف انتهای اسوان‌ها که با نوع دیگری از بافت به نام غضروف پوشیده است. غضروف بافت همبند تخصصی و شنی است که در بزرگان وجود دارد. همچنین بافتی است که بیشتر از آن در کودکان رشد می‌کند. غشای خارجی سخت و نازک که استخوان ها را می پوشاند، پریوستئوم نامیده ناـمیده ناـمیده. در پوسته بیرونی سخت پریوتو، تونل ها و کانال هایی وجود دارد که خون رگهای لنفاوی از ( رباط‌ها و تاندون‌ها ممکن است به پریوستوم بچسبند.

در این تصویر بخش‌های مختلف یک استخوان نشان داده شده است. اندوستوم غشایی است که بخش‌های داخلی استخوان را از هم جدا می‌کند.

انواع استخوان ها از نظر ظاهر

در این دسته‌بندی استخوان‌ها بر اساس شکل‌شان طبقه‌بندی می‌شوند. آن‌ها مکن است بلند (مانند استخوانران ساعد)، کوتاه (مانند مچ دست و مچ پا)، صاف (مانند جمه) یا نام. در درجه اول به آن‌ها بلند یا کوتاه گفته می‌شود. ۲۰۶ در اسکلت انسان وجود دارد. مواردی که اشاره به پنج نوع استخوان در اسکلت وجود دارد: صاف، بلند، کوتاه، نامنظم و کنجدی. در ادامه هر کدام از این موارد را بررسی کرده‌ام.

استخوان های صاف

«استخوان‌های صاف» (Flat Bones) از اندام‌های داخلی محافظت می‌کنند. دو لایه استخوانی فضای استخوان اسفنجی و استخوان مغ، هر دو را می‌پوشاند. آن‌ها با جایگزینی بافت همبند رشد می‌کنند. رشته‌های غضروف سطحی آن‌ها را می‌پوشاند. عملکرد انواع استخوان‌های صاف از اندام‌های داخلی مانند مغغ، ق قلب و اندام‌های داخلی لگن است. استخوان‌های صاف تا حدودی مستح هستند و می‌توانند مانند یک سپر محافظت‌کننده باشند. انواع استخوانهای صاف نیز می‌توانند نواحی بزرگی برای ایجاد ایجاد کند.

در این تصویر برخی از انواع استخوان‌های صاف یا تخت نشان داده شده‌اند.

انواع استخوان های صاف

انواع استخوان‌های صاف که از اندام‌های مهم بدن محافظت می‌کنند شامل موارد زیر هستند:

استخوان‌های جمجمه

استخوان‌های دنده‌ها

استخوان جناغ سینه

استخوان کتف

استخوان لگن

استخوان های بلند

«استخوان‌های بلند» (Long Bones) حمایت از وزن و تسهیل حرکت را بر عهده دارند. استخوان‌های بلند، دارای طول بیشتری نسبت به پهنای خود هستند. این استخوان‌ها شامل استخوان ران (طولانی‌ترین استخوان بدن) و همچنین انواع استخوان‌های نسبتاً کوچک در انگشتان می‌شود. این استخوان‌ها از طریق استخوان‌سازی درون غضروفی رشد می‌کنند، فرآیندی که در آن صفحه غضروف هیالین به آرامی جایگزین می‌شود. یک شفت یا دیافیز دو انتهای معروف به اپی‌فیزها را به هم متصل می‌کند. حفره مغز استخوان توسط دیافیز محصور شده که استخوانی ضخیم و فشرده است. اپی‌فیز عمدتاً استخوان اسفنجی است و توسط یک لایه نازک از استخوان فشرده پوشیده شده است. انتهای مفصلی در مفاصل شرکت می‌کند.

انواع استخوان های بلند

متافیز در مرز دیافیز و اپی‌فیز در گردن استخوان قرار دارد و محل رشد در طول رشد است. انواع استخوان‌های بلند شامل موارد زیر هستند:

استخوان بازو

استخوان زند زیرین

استخوان زند زبرین

استخوان نازک‌نی

استخوان درشت‌نی

استخوان ران

استخوان‌های انگشتان

استخوان‌های بند انگشتان

در این تصویر محل انواع استخوان‌های بلند در بدن نشان داده شده است.

استخوان های کوتاه

«استخوان‌های کوتاه» (Short Bones) تقریباً به اندازه طول خود پهنا دارند. یک لایه خارجی نازک از استخوان فشرده، ساختار این استخوان و مغز اسفنجی وسیعی را می‌پوشاند و شکلی کم و بیش مکعبی ایجاد می‌کند. انواع استخوان‌های کوتاه که در مفاصل مچ دست و مچ پا قرار دارند، ثبات و حرکت محدودی را فراهم می‌کنند.

انواع استخوان‌های کوتاه شامل استخوان‌های مچ دست (کارپال‌ها) در ناحیه مچ دست (اسکافوئید، قمری، تری‌کترال، هامات، نخودی‌شکل، رأسی، ذوزنقه‌ای) و استخوان‌های مچ پا (تارسال‌ها) در ناحیه مچ پا (کالکانئوس، تالوس، ناویکولار، مکعبی، خط میخی جانبی، خط میخی میانی و خط میخی داخلی) هستند.

در این تصویر استخوان‌های مچ دست و مچ پا که از انواع استخوان‌های کوتاه هستند نشان داده شده است.

استخوان های کنجد چیست؟

استخوان‌های سزاموئید یا کنجدی استخوان‌هایی هستند که در تاندون‌ها قرار گرفته‌اند. نام آن‌ها از کلمه عربی «دانه کنجد» (Sesame seed) گرفته شده است که نشان‌دهنده اندازه کوچک انواع استخوان‌های کنجدی است. این استخوان‌های کوچک و گرد معمولا در تاندون‌های دست، زانو و پا یافت می‌شوند. استخوان‌های کنجدی برای محافظت از تاندون‌ها در برابر تنش و سایش عمل می‌کنند. کشکک بزرگ‌ترین استخوان کنجدی بدن است. سزاموئیدها مانند قرقره عمل می‌کنند و سطح صافی را برای لغزش تاندون‌ها فراهم می‌کنند و توانایی تاندون برای انتقال نیروهای عضلانی را افزایش می‌دهند.

انواع استخوان های کنجدی

استخوان‌های کنجدی را می‌توان در مفاصل سرتاسر بدن یافت، در ادامه آن‌ها را بیان کرده‌ایم:

در زانو، کشکک (در داخل تاندون چهارسر ران). این بزرگ‌ترین استخوان سزاموئید است.

در دست، دو استخوان سزاموئید معمولاً در قسمت‌های انتهایی اولین استخوان متاکارپال (در داخل تاندون‌های اددکتور پولیسیس و فلکسور پولیسیس برویس) یافت می‌شود. همچنین معمولاً یک استخوان سزاموئید در قسمت‌های انتهایی استخوان متاکارپال دوم وجود دارد.

در مچ دست، پیزیفرم مچ یک استخوان سزاموئید است (در داخل تاندون فلکسور کارپی اولناریس). در کودکان ۹ تا ۱۲ ساله شروع به استخوانی شدن می‌کند.

در پا، اولین استخوان متاتارس معمولاً دارای دو استخوان سزاموئید در محل اتصال خود به شست پا است (هر دو در تاندون فلکسور هالوسیس برویس). یکی در سمت جانبی متاتارس اول و دیگری در سمت داخلی دیده می شود. در برخی افراد، یک سزاموئید منفرد در اولین استخوان متاتارس یافت می شود.

در این تصویر استخوان کشکک از انواع استخوان‌های کنجدی نشان داده شده است.

اختلالات مرتبط با استخوان های کنجدی

یک بیماری شایع پا در رقصندگان سزاموئیدیت (التهاب استخوان های سزاموئید زیر اولین مفصل متاتارسوفالانژیال شست پا) است. این نوعی تاندونیت است که در نتیجه التهاب یا تحریک تاندون‌های اطراف سزاموئید ایجاد می‌شود. استخوان‌های سزاموئید معمولاً منبع خون بسیار محدودی دارند و این باعث می‌شود که آنها مستعد نکروز آواسکولار (مرگ استخوان به دلیل کمبود خون) باشند که درمان آن بسیار دشوار است.

استخوان های نامنظم

استخوان های نامنظم از نظر شکل و ساختار متفاوت هستند و بنابراین در هیچ دسته دیگری (انواع استخوان صاف، کوتاه، بلند یا بدون نشست) قرار نمی گیرند. آنها اغلب شکل نسبتا پیچیده ای دارند که به محافظت از اندام های داخلی کمک می کند. به عنوان مثال، مهره ها، استخوان های نامنظم ستون فقرات، از نخاع محافظت می کنند. انواع نامنظم استخوان های لگن (پوبیس، ایلیوم و ایسکیوم) از اندام های حفره لگن محافظت می کنند.

در این تصویر استخوان خاجی و استخوان‌های مربوط به ستون فقرات نشان داده شده که از انواع استخوان‌های نامنظم هستند.

انواع استخوان سازی

اصطلاحات “استوژنز” و ” استخوان سازی” اغلب به صورت مترادف برای نشان دادن روند تشکیل استخوان استفاده می شوند. بخش هایی از اسکلت انسان در هفته های اول پس از لقاح تشکیل می شود. در پایان هفته هشتم پس از لقاح، یک الگوی اسکلتی در غضروف و غشای بافت همبند شکل می گیرد و استخوان سازی آغاز می شود. رشد انواع استخوان ها تا بزرگسالی ادامه می یابد. حتی پس از رسیدن به قد بزرگسالان، رشد استخوان به ترمیم شکستگی ها و بازسازی برای سازگاری با تغییرات سبک زندگی ادامه می دهد. دو نوع استخوان سازی وجود دارد: داخل غشایی و درون غشایی.

استخوان سازی داخل غشایی

استخوان سازی داخل غشایی شامل جایگزینی غشای بافت همبند لایه ای با بافت استخوانی است. انواع استخوان هایی که به این شکل تشکیل می شوند، استخوان های داخل غشایی نامیده می شوند. در طی استخوان سازی داخل غشایی، استخوان اسفنجی فشرده مستقیماً از ورقه های بافت همبند مزانشیمی (تمایز نشده) تشکیل می شود.

استخوان های صاف صورت، بیشتر استخوان های جمجمه و ترقوه با استخوان سازی داخل غشایی تشکیل می شوند. این فرآیند زمانی شروع می شود که سلول های مزانشیمی اسکلت جنینی به هم می رسند و شروع به تمایز به سلول های تخصصی می کنند. برخی از این سلول ها به مویرگ ها تمایز می یابند، در حالی که برخی دیگر به سلول های استخوانی و سپس استئوبلاست تبدیل می شوند. اگرچه آنها در نهایت با تشکیل بافت استخوانی تکثیر می‌شوند، استئوبلاست‌های اولیه در گروهی به نام مرکز استخوان‌سازی ظاهر می‌شوند.

استخوان‌سازی درون غشایی باعث ایجاد استخوان‌های غشایی می‌شود، این استخوان‌ها استخوان‌های صاف جمجمه و قسمت‌هایی از فک پایین هستند.

استئوبلاست‌ها یک ماتریکس استوئیدی غیرکلسیفیه ترشح می‌کنند که طی چند روز با رسوب نمک‌های معدنی کلسیفیه (سخت) می‌شود و در نتیجه استئوبلاست‌ها را در داخل به دام می‌اندازند. هنگامی که استئوبلاست ها به دام می افتند، تبدیل به استئوسیت می شوند. همانطور که استئوبلاست ها به استئوسیت تبدیل می شوند، سلول های استخوانی در بافت همبند اطراف به استئوبلاست های جدید تمایز می یابند. استئوئید (ماتریکس استخوان غیر معدنی) که در اطراف مویرگ ها ترشح می شود ماتریکس ترابکولار (اسفنجی) را ایجاد می کند، در حالی که استئوبلاست های سطح استخوان اسفنجی به پریوستوم (پوشش استخوانی) تبدیل می شوند. استخوان ترابکولار عروق خونی مجاور را جمع می کند که در نهایت به مغز قرمز متراکم می شود.

استخوان سازی داخل غشایی در طول رشد جنین در رحم شروع می شود و تا نوجوانی ادامه می یابد. در بدو تولد، جمجمه و ترقوه کاملاً استخوانی نشده و بخیه های جمجمه بسته نمی شوند. این آرایش به جمجمه و شانه ها اجازه می دهد تا هنگام عبور از کانال زایمان تغییر شکل دهند. آخرین استخوان‌هایی که توسط استخوان‌سازی داخل غشایی استخوان‌سازی می‌شوند، استخوان‌های صاف صورت هستند که در انتهای جهش رشد نوجوانان به اندازه بزرگسالی خود می‌رسند.

استخوان سازی اندوکندرال

در استخوان سازی اندوکندرا، استخوان با جایگزینی غضروف هیالین رشد می کند. غضروف به استخوان تبدیل نمی شود. در عوض، غضروف به عنوان الگویی برای جایگزینی کامل با استخوان جدید عمل می کند. استخوان سازی داخل غشایی بسیار بیشتر از استخوان سازی درون غشایی طول می کشد. استخوان‌های قاعده جمجمه و استخوان‌های بلند از استخوان‌سازی اندوکندرال تشکیل می‌شوند. به عنوان مثال، در یک استخوان بلند، حدود 6-8 هفته پس از لقاح، برخی از سلول های مزانشیمی به سلول های غضروفی (کندروسیت) تمایز می یابند که پیش سازهای غضروف اسکلتی استخوان ها را تشکیل می دهند. کمی بعد، پریکندریوم، غشایی که غضروف را می پوشاند، ظاهر می شود.

در این تصویر استخوان‌سازی اندکوندرال نشان داده شده است.

همانطور که ماتریکس تولید می شود، سلول های غضروفی در مرکز مدل غضروف رشد می کنند. همانطور که ماتریکس کلسیفیه می شود، مواد مغذی دیگر نمی توانند به سلول های غضروف برسند. این منجر به مرگ آنها و متلاشی شدن غضروف اطراف می شود. رگ های خونی به فضاهای حاصل حمله می کنند و نه تنها حفره ها را بزرگ می کنند، بلکه سلول های استخوانی را نیز با خود حمل می کنند که بسیاری از آنها تبدیل به استئوبلاست می شوند. این فضاهای بزرگ شده در نهایت به هم می پیوندند و به حفره مدولاری تبدیل می شوند.

همانطور که این تغییرات عمیق رخ می دهد، غضروف ها و غضروف ها در انتهای استخوان به رشد خود ادامه می دهند (اپی فیزهای آینده) و با جایگزینی غضروف در دیافیز، طول استخوان را افزایش می دهند. تا زمانی که اسکلت جنین به طور کامل تشکیل نشده است، غضروف فقط در سطح مفصل به عنوان غضروف مفصلی و بین دیافیز و اپی فیز به عنوان صفحه اپی فیزیال باقی می ماند که دومی مسئول رشد طولی استخوان است. پس از تولد، توالی مشابهی از رویدادها (معدنی شدن ماتریکس، مرگ سلول های غضروفی، حمله به رگ های خونی از پریوستوم و کاشت سلول های استخوانی که تبدیل به استئوبلاست می شوند) در نواحی اپی فیزیال رخ می دهد و هر یک از این مراکز به عنوان یک مرکز ثانویه عمل می کنند. مرکز استخوان سازی منصوب.

رشد طولی استخوان چگونه است؟

صفحه اپی فیزیال ناحیه رشد یک استخوان بلند است. این لایه ای از غضروف هیالین است که در آن استخوان سازی در استخوان های نابالغ رخ می دهد. در سمت اپی فیزیال یا صفحه اپی فیزیال، غضروف تشکیل می شود. در سمت دیافیز، غضروف استخوانی می شود و دیافیز طولانی می شود. صفحه اپی فیزیال از چهار ناحیه سلولی و فعال تشکیل شده است. منطقه ذخیره نزدیکترین ناحیه به انتهای اپی فیزیال صفحه است و حاوی سلولهای کندروسیت کوچک در ماتریکس است. این کندروسیت ها در رشد استخوان شرکت نمی کنند، اما صفحه اپی فیزیال را به بافت استخوانی اپی فیز متصل می کنند.

در این تصویر بخش‌های مختلف در رشد طولی استخوان نشان داده شده است.

ناحیه پرولیفراتیو لایه بعدی دیافیز است و حاوی توده های غضروفی کمی بزرگتر است. غضروفی جدید (از طریق میتوز) می سازد تا جایگزین آنهایی شود که در انتهای صفحه دیافیز می میرند. کندروسیت ها در لایه بعدی، یعنی ناحیه بلوغ و هیپرتروفی، پیرتر و بزرگتر از آنهایی هستند که در ناحیه پرولیفراتیو هستند. سلول های بالغ بیشتر نزدیک به انتهای دیافیز پلاک قرار دارند. رشد طولی استخوان نتیجه تقسیم سلولی در ناحیه پرولیفراتیو و بلوغ سلولی در ناحیه بلوغ و هیپرتروفی است.

بیشتر سلولهای غضروفی در ناحیه ماتریکس کلسیفیه، نزدیکترین ناحیه به دیافیز، از بین رفتند زیرا ماتریکس اطراف آن کلسیفیه شد. مویرگ ها و استئوبلاست ها از دیافیز به این ناحیه نفوذ می کنند و استئوبلاست ها بافت استخوانی را روی غضروف کلسیفیه باقی مانده ترشح می کنند. بنابراین، منطقه ماتریکس کلسیفیه صفحه اپی فیزیال را به دیافیز متصل می کند. زمانی که بافت استخوانی به دیافیز اضافه می شود، استخوان رشد می کند. رشد استخوان تا اوایل بزرگسالی ادامه دارد. سرعت رشد توسط هورمون ها کنترل می شود.

رشد مورب استخوان

با افزایش طول استخوان ها، قطر آنها نیز افزایش می یابد. رشد مورب حتی پس از توقف رشد طولی می تواند ادامه یابد. به این رشد اپوزیشن می گویند. استئوکلاست ها استخوان قدیمی پوشاننده حفره مغز را جذب می کنند، در حالی که استئوبلاست ها بافت استخوانی جدیدی را در زیر پوشش استخوان با استخوان سازی داخل غشایی تولید می کنند. فرسایش استخوان قدیمی در امتداد حفره مدولاری و رسوب استخوان جدید در زیر پریوستوم نه تنها قطر دیافیز را افزایش می دهد، بلکه قطر حفره مدولاری را نیز افزایش می دهد. به این فرآیند مدلسازی می گویند.

در این تصویر رشد قطری استخوان‌ها نشان داده شده است.

قسمت های مختلف اسکلت

اسکلت انسان بالغ به طور کلی از 206 استخوان تشکیل شده است. این استخوان ها را می توان به دو قسمت «اسکلت محوری» و «اسکلت آپاندیکولار» تقسیم کرد. 80 استخوان از اسکلت محوری محور عمودی بدن را تشکیل می دهند. اسکلت آپاندیکولار از 126 استخوان تشکیل شده و شامل زائده های آزاد و اتصالات آنها به اسکلت محوری است. زائده های آزاد اندام فوقانی و تحتانی یا اندام ها و زائده های آنها را کمربند می گویند.

در اینجا نمونه هایی از 206 استخوان بدن آورده شده است:

80 استخوان محوری. این استخوان ها شامل سر، صورت، هیوئید، شنوایی، تنه، دنده ها و جناغ سینه هستند.

126 استخوان زائده. اینها شامل بازوها، شانه ها، مچ دست، دست ها، ساق پا، باسن، مچ پا و کف پا می شود.

استخوان های نامگذاری شده بدن در زیر بر اساس دسته بندی فهرست شده اند.

انواع استخوان های محوری

این استخوان ها در محور عمودی بدن برای محافظت از مغز، نخاع، قلب و ریه ها عمل می کنند. همچنین به عنوان یک نقطه اتصال برای عضلاتی که سر، گردن و پشت را حرکت می دهند و برای انواع ماهیچه هایی که روی مفاصل شانه و ران عمل می کنند تا اندام مربوطه خود را حرکت دهند، عمل می کند. اسکلت محوری انسان بالغ از 80 استخوان شامل جمجمه، ستون فقرات و قفسه سینه تشکیل شده است.

جمجمه از 22 استخوان تشکیل شده است. هفت استخوان اضافی نیز با سر مرتبط هستند، از جمله استخوان هیوئید و استخوانچه های گوش انسان (سه استخوان کوچک در هر گوش میانی یافت می شود). استخوان های سر و صورت شامل موارد زیر است:

استخوان جداری 2 در هر طرف

«استخوان گیجگاهی» (Temporal) 2 در هر طرف

“استخوان پیشانی” (Frontal) 1 عدد

“استخوان اکسیپیتال” 1 عدد

“استخوان اتموئید” (Ethmoid) 1 عدد

«استخوان اسفنوئید» (استخوان اسفنوئید) ۱ عدد

در این تصویر انواع استخوان‌های جمجمه نشان داده شده است.

استخوان های صورت عبارتند از:

ماکسیلا 2 در هر طرف

استخوان گونه (Zygomatics) 2 در هر طرف

“فک پایین” 1 قطعه

“استخوان بینی” 2 در هر طرف

“استخوان پلاتین” (Platinum) 2 در هر طرف

“قوزک بینی تحتانی” 2 در هر طرف

“استخوان اشکی چشم انسان” 2 در هر طرف

“استخوان تیغه داخلی بینی” (وومر) 1 عدد

در این تصویر انواع استخوان‌های صورت نشان داده شده است.

استخوانچه های شنوایی عبارتند از:

“استخوان چکشی” (مالئوس) 2 در هر طرف

“استخوان سندان” (Incus) 2 در هر طرف

2 رکاب در هر طرف

استخوان هیوئید

در این تصویر در سمت راست استخوان هیوئید و در سمت چپ استخوان‌های شنوایی نشان داده شده‌اند.

استخوان های ستون فقرات عبارتند از:

مهره های گردنی (سروییکال مهره) ۷ عدد

“مهره های سینه ای” 12 عدد

مهره های کمر 5 عدد

“ساکروم” 1 عدد

دنبالچه 1 عدد

استخوان های سینه به جز ستون فقرات سینه ای:

“استرنوم” 1 عدد

“دنده” 24 عدد

در این تصویر انواع استخوان‌های موجود در ستون فقرات و قفسه سینه نشان داده شده است.

انواع استخوان های آپاندیکولار

همانطور که گفته شد، اسکلت آپاندیکولار شامل تمام استخوان های اندام فوقانی و تحتانی و همچنین استخوان هایی است که هر اندام را به اسکلت محوری متصل می کند. تعداد این گونه استخوان ها در یک فرد بالغ 126 عدد است که در ادامه در مورد آن صحبت خواهیم کرد.

استخوان های اطراف سینه:

ترقوه 2 در هر طرف

“کتف” 2 در هر طرف

استخوان های اندام فوقانی:

“استخوان بازو” (هومروس) 2 در هر طرف

شعاع، 2 در هر طرف

اولنا 2 در هر طرف

«استخوان کارپال» (کارپال) 16 عدد

“استخوان های متاکارپال” (Metacarpals) 10 عدد

«Oses aux phalanges» (Phalanges) 28 شماره

در این تصویر انواع استخوان‌های اندام‌های فوقانی نشان داده شده است.

انواع استخوان های اندام تحتانی در زیر ذکر شده است:

استخوان های کوکسال یا لگن (2)

فمور 2 در هر طرف

“تیبیا” 2 در هر طرف

“فیبولا” 2 در هر طرف

کشکک 2 در هر طرف

“استخوان مچ پا” (تارسال) 14 عدد

«استخوان های متاتارس» (Metatarsal) 10 عدد

28 عدد بند انگشت

در این تصویر انواع استخوان‌های اندام تحتانی قرار نشان داده شده‌اند.

شکستگی استخوان چیست؟

شکستگی وضعیت شکستگی استخوان است. چه پزشک آن را در موقعیت آناتومیک خود قرار دهد یا نه، استخوان بهبود می یابد. اگر استخوان به درستی تراز نشده باشد، روند بهبود استخوان را در حالت تغییر شکل نگه می دارد. جااندازی باز نیاز به جراحی برای آشکار کردن شکستگی و تراز مجدد استخوان دارد. در حالی که برخی از شکستگی ها می توانند جزئی باشند، برخی دیگر کاملا جدی هستند و منجر به عوارض جدی می شوند. به عنوان مثال، شکستگی ساقه استخوان ران پتانسیل آزادسازی سلول های چربی را در گردش خون دارد. اینها می توانند در بسترهای مویرگی ریه ها رسوب کنند و در صورت عدم درمان سریع منجر به ناراحتی تنفسی و مرگ شوند.

انواع شکستگی

شکستگی ها بر اساس پیچیدگی، محل و سایر ویژگی هایشان طبقه بندی می شوند. جدول زیر انواع رایج شکستگی استخوان را نشان می دهد. برخی از شکستگی ها ممکن است با استفاده از بیش از یک اصطلاح توصیف شوند زیرا ممکن است دارای ویژگی های بیش از یک نوع باشند (مثلاً شکستگی عرضی باز).

نوع شکستگی
توضیحات

شکستگی «عرضی» (Transverse)
مستقیماً در طول محور طولانی استخوان رخ می‌دهد.

شکستگی «مایل» (Oblique)
در زاویه‌ای رخ می‌دهد که ۹۰ درجه نیست.

شکستگی «مارپیچ» (Spiral)
بخش‌های استخوانی در نتیجه یک حرکت پیچشی از هم جدا می‌شوند.

شکستگی «خرد شده» (Comminuted)
چندین شکست باعث ایجاد قطعات کوچک زیادی بین دو بخش بزرگ می‌شود.

شکستگی «تحت فشار» (Impacted)
یک قطعه معمولاً در نتیجه فشرده‌سازی به سمت قطعه دیگر رانده می‌شود.

شکستگی «ترکه‌تری» (Green stick)
شکستگی جزئی که در آن فقط یک طرف استخوان شکسته است.

شکستگی «باز یا مرکب» (Open or compound)
شکستگی که در آن حداقل یک انتهای استخوان شکسته از طریق پوست پاره می‌شود. خطر عفونت بالایی دارد.

شکستگی «بسته یا ساده» (Closed or simple)
شکستگی که در آن پوست، دست‌نخورده باقی می‌ماند.

در تصویر زیر انواع شکستگی استخوان‌ها و یک نمونه از آن در استخوان پا نشان داده شده است.

بازسازی و ترمیم استخوان چگونه انجام می شود؟

فرآیندی که در آن ماتریکس در یک سطح استخوان جذب می شود و روی سطح دیگری رسوب می کند، به عنوان بازسازی استخوان شناخته می شود. مدل سازی عمدتا در طول رشد استخوان اتفاق می افتد. با این حال، در بزرگسالی، استخوان تحت بازسازی قرار می گیرد. در این فرآیند، جایی که استخوان قدیمی یا آسیب دیده به همان سطحی که استئوبلاست ها استخوان جدید تولید می کنند، شکسته می شود، با استخوان جدید و سالم جایگزین می شود. حتی بدون آسیب یا ورزش، تقریباً 5 تا 10 درصد از اسکلت هر ساله به سادگی با شکستن استخوان قدیمی و تجدید آن با استخوان جدید بازسازی می شود.

ترمیم استخوان

هنگامی که یک استخوان می شکند، خون از تمام رگ های خونی که در اثر شکستگی پاره شده اند، خارج می شود. این عروق را می توان در مخاط استخوان، استئون ها یا حفره مدولاری یافت. خون شروع به لخته شدن می کند و حدود شش تا هشت ساعت پس از شکستگی، خون لخته شده یک هماتوم شکستگی ایجاد می کند. جریان خون ضعیف به استخوان منجر به مرگ سلول های استخوانی اطراف شکستگی می شود. در عرض 48 ساعت پس از شکستگی، کندروسیت ها یک پینه داخلی از اندوستئوم تشکیل می دهند. با ترشح یک ماتریکس فیبری از غضروف بین انتهای استخوان شکسته، در حالی که غضروف و استئوبلاست ها یک کالوس بیرونی از غضروف هیالین و استخوان را به ترتیب در اطراف خارج استخوان تشکیل می دهند. این وضعیت باعث تثبیت شکستگی می شود.

در این تصویر مراحل ترمیم استخوان شکسته نشان داده شده است.

در هفته های بعد، استئوکلاست ها استخوان مرده را جذب می کنند. سلول های استخوانی فعال شده تقسیم می شوند و به استئوبلاست ها “متمایز” می شوند. غضروف پینه با استخوان ترابکولار با استخوان سازی داخل غضروفی جایگزین می شود. در نهایت، کالوس داخلی و خارجی با هم متحد می شوند، استخوان فشرده جایگزین استخوان اسفنجی در لبه خارجی شکستگی می شود و بهبودی کامل می شود. ممکن است یک تورم خفیف در سطح خارجی استخوان باقی بماند، اما اغلب این ناحیه تحت بازسازی قرار می گیرد) و هیچ شواهد خارجی از شکستگی باقی نمی ماند.

انواع علائم استخوانی

“علامت های استخوانی” برجستگی ها و فرورفتگی هایی هستند که روی استخوان های مختلف یافت می شوند و به ما کمک می کنند محل دیگر ساختارهای بدن مانند ماهیچه ها را شناسایی کنیم. اهمیت آنها زمانی آشکار می شود که به این ترتیب سعی کنیم شکل استخوان ها را توصیف کنیم یا بفهمیم که عضلات، رباط ها و ساختارهای دیگر چگونه بر انواع استخوان ها تأثیر می گذارند و بالعکس.

قسمت هایی از یک استخوان بلند

درک ترکیب و ساختار اساسی یک استخوان مهم است زیرا هنگام توصیف مکان نشانه های استخوانی، نقطه مرجعی را ارائه می دهد. همه انواع استخوان های بلند از چهار قسمت مجزا تشکیل شده اند: سر (اپی فیز)، گردن (متافیز)، بدن (دیافیز) و سطح مفصلی. در ادامه هر کدام را با جزئیات بیشتری توضیح خواهیم داد.

سر یا اپی فیز استخوان به قسمت گردی اطلاق می شود که در دو انتهای استخوان قرار دارد.

گردن یا متافیز پهن ترین قسمت یک استخوان بلند است.

شفت یا دیافیز به میله مرکزی بین انتهای پروگزیمال و انتهای استخوان اشاره دارد.

یک سطح مفصلی (ممکن است بیش از یک وجود داشته باشد) ناحیه ای از استخوان در مجاورت استخوان های همسایه است.

در این تصویر بخش‌های مختلف یک استخوان بلند نشان داده شده است.

انواع برجستگی های استخوانی

نواحی استخوانی که از سطح استخوان بیرون زده اند را می توان به طور کلی برجستگی نامید. آنها نقاط اتصال تاندون ها و رباط ها هستند و شکل و اندازه آنها نشان دهنده نیرویی است که توسط اتصال به استخوان های مختلف وارد می شود. در زیر نگاهی به انواع خارهای استخوانی در این دسته می اندازیم.

“Condyle” : کندیل ها دستگیره های گردی هستند که با استخوان های دیگر ارتباط برقرار می کنند. آنها اغلب از سطح مفصل حمایت ساختاری می کنند و به جذب نیروی وارد شده به مفصل کمک می کنند. کندیل جانبی استخوان ران یک نمونه به راحتی قابل لمس در زانو است.

“Epicondyle” (Epicondyle) : اپیکوندیل ناحیه ای از استخوان است که روی کندیل یا بالای آن قرار دارد. این عمدتا به عنوان ناحیه اتصال ماهیچه یا رباط عمل می کند. مثال: اپیکوندیل داخلی استخوان بازو.

Process : فرآیند یک برجستگی استخوانی است که از یک استخوان بزرگتر بیرون زده است. یک مثال خوب فرآیند ماستوئید است که به راحتی در پشت گوش قابل لمس است و بسیاری از عضلات سر به آن متصل می شوند.

«برآمدگی» (برآمدگی) : برآمدگی‌ها، شبیه به فرآیندها، قسمت‌های متورم، برجسته یا بیرون زده استخوان هستند. به عنوان مثال برآمدگی اکسیپیتال خارجی است. از خط وسط سطح بیرونی بیرون زده و در پشت سر قابل لمس است.

“Tubercle vs Tuberosity” : توبرکل ها و توبروزیت ها ساختارهای مختلفی هستند که اغلب با هم اشتباه گرفته می شوند. توبرکل یک برجستگی گرد کوچک است که اغلب محل اتصال تاندون یا رباط است، مانند توبرکل اداکتور استخوان ران. غده بزرگتر است، به اشکال مختلف می آید و اغلب بافت آن درشت است. سل اولنار یک مثال است. توبرکل ها و توبروزیت ها اغلب در نزدیکی اتصالات تاندون یا رباط یافت می شوند.

“Trochanter” (Trochanter) : این علامت فقط در استخوان ران وجود دارد و به روند بسیار بزرگ، صاف و نامنظم استخوان ران اشاره دارد که به عنوان نقطه اتصال عضلات و رباط ها عمل می کند. روی استخوان ران یک تروکانتر بزرگتر و یک تروکانتر کمتر برجسته وجود دارد.

“Spine” : ستون فقرات استخوانی یا فرآیند خاردار برآمدگی باریک و تیز استخوان است که برای اتصال عضلات یا رباط ها مفید است. مثال: خار اسفنوئید.

“Furrow” (Linea): اصطلاح شیار به اثر ظریف، بلند و باریکی اشاره دارد که از بافت اطراف از نظر ارتفاع، رنگ یا بافت متمایز است. یک مثال شیار آسپر استخوان ران است. در سمت خلفی یافت می شود و از لب های داخلی و جانبی تشکیل شده است که در انتهای بالا و پایین آن از هم جدا می شوند.

“Facet” (Facet) : فاست یک ناحیه صاف و صاف از استخوان است که به عنوان یک سطح مفصلی عمل می کند. مثال: وجه آکرومیال ترقوه.

“رج و برجستگی” : برآمدگی ها را می توان به عنوان لبه های استخوانی برجسته توصیف کرد. آنها ضخامت متوسطی دارند و اغلب در مکان هایی یافت می شوند که بافت همبند ماهیچه ها و استخوان ها را به هم متصل می کند.

در این تصویر انواع برجستگی‌های استخوانی نشان داده شده است.

انواع فرورفتگی ها و حفره های استخوانی

علاوه بر برجستگی ها، چندین علامت استخوانی در دسته فرورفتگی ها و منافذ قرار می گیرند. علائم استخوانی در این دسته حفره ها، کانال ها و سوراخ هایی را تشکیل می دهند که اعصاب، عروق، تاندون ها و ماهیچه ها را در خود جای می دهند. در اینجا چند نمونه آورده شده است.

فورامن و شکاف

روزنه ها سوراخ ها یا سوراخ هایی در استخوان هستند که معمولاً اعصاب و عروق خونی از آنها عبور می کنند. سوراخ ژوگولار نمونه ای است که از طریق آن سینوس پتروزال تحتانی، سینوس سیگموئید، گلوفارنکس، واگ و اعصاب محیطی عبور می کند. “شقاق” شیارهای باز یا فرورفتگی در استخوان است که اغلب حاوی اعصاب و عروق خونی است. به عنوان مثال، می توانیم شکاف مداری تحتانی را به عنوان مثال در نظر بگیریم. این شکاف کف را از دیواره جانبی جدا می کند و ساختارهایی مانند عصب زیگوماتیک و شاخه های مداری گانگلیون ناخنک را ایجاد می کند.

مئاتوس

«میتوس» (Meatus) یک کانال لوله مانند کوتاه است که به استخوان های مختلف کشیده می شود. می تواند عبور و محافظت از اعصاب و عروق خونی را تضمین کند. به عنوان مثال، گوش خارجی گوش که به کانال شنوایی معروف است، گوش میانی و خارجی را به هم متصل می کند.

فوسا و فووئا

“فوسا” فرورفتگی در سطح استخوان است که اغلب پهن و کم عمق است. می تواند از ساختارهای مغز پشتیبانی کند یا استخوان مفصلی دیگری را دریافت کند. حفره زمانی یک مثال است. این یکی از بزرگترین نشانه های جمجمه است که به عنوان منشاء عضله تمپورالیس عمل می کند. فووآ به یک گودال یا فرورفتگی شبیه به یک حفره، اما معمولاً بسیار کوچکتر اشاره دارد. به عنوان مثال، فووئا سر استخوانی است که در مرکز سر استخوان ران قرار دارد.

بریدگی و شیار

“بریدگی” را می توان به عنوان فرورفتگی در لبه سازه، مانند یک شکاف تعریف کرد. به عنوان مثال، بریدگی کتف است که یک فرورفتگی عمیق و مشخص در امتداد مرز فوقانی کتف ایجاد می کند. “شیار” یک شیار یا فضایی است که معمولاً در سطح مغز و همچنین در استخوان‌ها و سایر اندام‌های مختلف یافت می‌شود. وقتی صحبت از استخوان ها می شود، شیارها اغلب شیار نامیده می شوند. شیارها اغلب طول اعصاب یا عروق را مشخص می کنند و فضایی را برای جلوگیری از فشرده شدن توسط عضلات اطراف یا نیروهای خارجی فراهم می کنند. یک مثال شیار عرضی سینوسی است.

سینوس استخوانی

سینوس یک حفره یا فضای توخالی است. سینوس های پارانازال، گروهی متشکل از چهار سینوس جفت و دو طرفه در حفره بینی، نمونه قابل توجهی هستند.

در این تصویر انواع فرورفتگی‌های استخوان‌ها نشان داده شده است.

تفاوت انواع استخوان سازی در مردان و زنان

اندازه و استحکام استخوان‌های اسکلت انسان در جنس‌های مختلف متفاوت است. تفاوت در ساختار استخوان از دوران کودکی شروع می شود. در بیشتر جمعیت‌ها، مردان دارای سطوح استخوانی و مفصلی بزرگ‌تر و قوی‌تر و در محل اتصال ماهیچه‌ها استخوان بیشتری دارند. با این حال، زنان به دلیل توانایی متمایز در حمل کودک و تجربه زایمان، لگن قوی تری دارند. زنان در برابر برخی بیماری های استخوانی مانند استئوآرتریت، پوکی استخوان و آرتریت التهابی آسیب پذیرتر هستند. برای آشنایی بیشتر با تفاوت‌های ساختار استخوان و خطر ابتلا به بیماری‌های استخوانی در مردان و زنان، ادامه مطلب را بخوانید.

تفاوت در رشد انواع استخوان ها

یکی از بزرگترین تفاوت های اسکلت مردانه و زنانه اندازه بدن و اندازه استخوان است. این تفاوت ها در بدو تولد مشهود است و در دوران کودکی ادامه می یابد. با شروع بلوغ، تفاوت در ساختار استخوان به طور فزاینده ای مهم به نظر می رسد. بلوغ دوره تغییرات فیزیکی است که در طی آن بدن کودک به یک بدن بالغ با قابلیت تولید مثل تبدیل می شود. الگوهای رشد انواع استخوان در دوران بلوغ برای پسران و دختران متفاوت است. پسران قبل از بلوغ دو یا چند سال رشد دارند و جهش رشدی که حدود چهار سال به طول می انجامد، در حالی که دختران یک جهش رشد سه ساله دارند.

در دوران کودکی و نوجوانی، تشکیل انواع استخوان بیشتر از حل شدن آنهاست. تحلیل استخوان فرآیندی است که طی آن استئوکلاست‌ها (سلول‌های استخوانی که بافت استخوان را در طول رشد و بهبودی جذب می‌کنند) بافت استخوان را تجزیه کرده و مواد معدنی آزاد می‌کنند و باعث انتقال کلسیم از استخوان‌ها به جریان خون می‌شوند. در اوایل دهه 20، هر دو جنس به اوج توده استخوانی خود می رسند، که حداکثر توده استخوانی است که یک فرد می تواند به دست آورد.

مقاله ای در سال 2014 در مجله Endocrine Reviews یک مدل ریاضی با متغیرهای تجربی را برای پیش بینی تأثیر اوج توده استخوانی، یائسگی و از دست دادن استخوان مرتبط با سن بر رشد مغز گزارش کرد. پوکی استخوان. وضعیتی که استخوان ها را ضعیف، شکننده و مستعد شکستگی می کند. افزایش 10 درصدی در اوج توده استخوانی، پوکی استخوان را تا 13 سال به تاخیر می اندازد. این تجزیه و تحلیل نشان می دهد که اوج توده استخوانی به دست آمده در دوران نوجوانی مهمترین عامل برای پیشگیری از پوکی استخوان در مراحل بعدی زندگی است.

علت تفاوت توده استخوانی در زنان و مردان

حداکثر تفاوت توده استخوانی در پسران و دختران عمدتاً توسط ژنتیک تعیین می شود. اما آنها همچنین می توانند تحت تأثیر عوامل قابل تغییر مانند ورزش و رژیم غذایی منظم، از جمله مصرف منظم لبنیات، که منبع طبیعی کلسیم و ویتامین D هستند، دو ماده مغذی ضروری برای سلامت استخوان باشند. بیشتر افزایش توده استخوانی که در دوران نوجوانی اتفاق می‌افتد، افزایش طول و اندازه انواع استخوان است تا مواد معدنی استخوان. به همین دلیل است که شکستگی ها در نوجوانان شایع تر است. در این مدت رشد توده استخوانی از طول استخوان عقب می ماند و به طور موقت استخوان را ضعیف می کند.

اما به طور کلی، پسران بیشتر از دختران در معرض شکستگی قرار دارند. این خطر ارتباط زیادی با الگوهای رشد استخوان و تفاوت های جنسیتی در فعالیت بدنی (مثلاً ورزش) و ریسک پذیری دارد. یکی دیگر از ملاحظات رشد استخوان در پسران، تستوسترون (هورمون جنسی اصلی در مردان) است که به بهبود اندازه استخوان کمک می کند. از سوی دیگر، استروژن (هورمون اصلی جنسی در زنان) رشد استخوان را کند می کند و در عین حال سطح مواد معدنی استخوان را تنظیم می کند.

در این تصویر تفاوت در رشد استخوان زنان و مردان و تفاوت‌های مقدار توده استخوانی در گذر زمان نشان داده شده است. توده استخوانی بر حسب گرم کلسیم در گرم توده استخوانی بیان شده است.

تفاوت در تستوسترون و استروژن دلیلی منطقی است که نشان می دهد پسران استخوان های بزرگتر و اوج توده استخوانی بالاتری نسبت به دختران دارند. این تفاوت هورمونی همچنین توضیح می‌دهد که چرا زنان بالغ بیشتر در معرض خطر شکستگی‌های ناشی از هورمون هستند تا آسیب‌های ورزشی یا ریسک‌پذیری.

تفاوت های اسکلتی مردان و زنان

تفاوت در ساختار استخوان بین مردان و زنان اغلب قابل توجه است. برای مثال، زنان کوتاه‌تر هستند و تفاوت‌های قد بر اساس جنسیت در سراسر جهان رایج است. به طور کلی، زنان به طور متوسط ​​حدود 12 سانتی متر کوتاهتر از مردان هستند. علاوه بر تفاوت سایز، مردان نسبت به زنان سر بزرگتر و دست و پاهای بلندتری دارند و این نسبت به اندازه بدن است. سایر تفاوت های اسکلتی بین نر و ماده به جمجمه و استخوان های بلند، به ویژه استخوان ران و درشت نی مربوط می شود. در آرنج ها، شانه ها، انگشتان دست و استخوان ران نیز تفاوت هایی وجود دارد.

همچنین زنان باسن و تنه پهن‌تری نسبت به مردان دارند. در واقع، محققان تنها با اندازه‌گیری استخوان‌های لگن می‌توانند تشخیص دهند که یک اسکلت مرد است یا ماده. شکل و اندازه لگن زن به گونه ای است که پتانسیل زایمان را دارد. پهن‌تر و طولانی‌تر است و توسط رباط‌هایی که در دوران بارداری شل می‌شوند به هم متصل می‌شوند تا لگن منبسط شود، در غیر این صورت لگن برای بارداری و زایمان خیلی باریک خواهد بود. همچنین سینه های زنان بزرگتر است تا بدن آنها بتواند اندام های آنها را در دوران بارداری در خود جای دهد.

در این تصویر تفاوت‌های استخوان‌بندی زنان و مردان نشان داده شده است.

تفاوت استخوان های مردان و زنان در پیری

پس از رسیدن به اوج توده استخوانی، هم مردان و هم زنان با افزایش سن شروع به از دست دادن بافت استخوانی می کنند. در زنان، از دست دادن استخوان مرتبط با افزایش سن از اوایل تا اواسط سی سالگی شروع می شود. این روند با کاهش سریع استروژن با ورود زنان به یائسگی تشدید می شود. کاهش تدریجی استخوان با افزایش سن غیرعادی نیست، اما زنان زمانی که شروع به از دست دادن توده استخوانی می کنند، جوان تر می شوند. علاوه بر این، استخوان ها را با سرعت بیشتری نسبت به مردان از دست می دهند. محققان همچنین بر این باورند که نشانگرهای خاص از دست دادن استخوان و تغییرات در پریوستوم (غشای فیبری که سطح استخوان را می پوشاند) ممکن است میزان تحلیل استخوان بین دو جنس را توضیح دهد.

میزان از دست دادن استخوان در مردان در طول زندگی بسیار کمتر است و تحت تأثیر سطح استرادیول است. استرادیول نوعی استروژن است که برای جنسیت مردانه ضروری است. یکی دیگر از عوامل موثر در کاهش سلامت استخوان زنان با افزایش سن بارداری است. زیرا بارداری باعث افزایش نیاز بدن زن به کلسیم برای ساخت اسکلت جنین و در دوران شیردهی می شود.

در طول بارداری، برخی از زنان تغییراتی را در تراکم استخوان خود تجربه می کنند که نشان می دهد توده استخوانی ممکن است در دوران بارداری بدتر شود. این تغییرات می تواند بر جنین تأثیر بگذارد و پیامدهای بالقوه درازمدت بر رشد اسکلتی عضلانی و کاهش توده استخوانی در مراحل بعدی زندگی داشته باشد. پزشکان برای جبران اثرات منفی کاهش کلسیم برای مادر و جنین در حال رشد، مکمل های کلسیم و ویتامین های مختلف را برای زنان باردار تجویز می کنند.

تفاوت در خطر ابتلا به بیماری های استخوانی بین مردان و زنان

بیماری های استخوانی مرتبط با افزایش سن، از جمله استئوپنی، پوکی استخوان و آرتروز، در زنان شایع تر است. علاوه بر این، آرتریت التهابی زنان را بیشتر از مردان تحت تاثیر قرار می دهد. و در حالی که آرتریت التهابی می تواند هر فردی را در هر سنی تحت تاثیر قرار دهد، اکثر زنان مبتلا به این شرایط در سنین 30 و 50 سالگی هستند.

استئوپنی و پوکی استخوان

پوکی استخوان زمانی اتفاق می افتد که فرد شروع به از دست دادن توده استخوانی می کند و استخوان ها شروع به ضعیف شدن می کنند. علت این وضعیت از دست دادن کلسیم است که می تواند با افزایش سن شایع باشد. اما برای برخی از افراد، این فرآیند بسیار سریعتر اتفاق می افتد و آنها را در معرض خطر ابتلا به پوکی استخوان قرار می دهد.

در این تصویر تفاوت استخوان‌های فرد سالم و فرد مبتلا به پوکی استخوان نشان داده شده است.

پوکی استخوان به مرور زمان باعث نازک شدن و ضعیف شدن استخوان ها می شود و آنها را در برابر شکستگی آسیب پذیر می کند. مانند استئوپنی، پوکی استخوان هم مردان و هم زنان را درگیر می کند. با این حال، از نظر شیوع و شکستگی های مرتبط با تراکم استخوان پایین، زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به استئوپنی، پوکی استخوان یا هر دو هستند.

بر اساس یک بررسی در سال 2017 از مطالعات منتشر شده در مجله تحقیقات پزشکی بالینی، پوکی استخوان در زنان 50 ساله و بالاتر چهار برابر شایع‌تر است و پوکی استخوان در زنان دو برابر مردان همسن است. کمبود استروژن همچنین در زنان و در سنین پایین تر از مردان به پوکی استخوان کمک می کند. بعد از 50 سالگی، شکستگی استخوان‌ها در زنان بیشتر از مردان است، اما قبل از 50 سالگی، مردان به دلیل فعالیت‌های ورزشی و عوامل خطر، شکستگی بیشتری نسبت به زنان خواهند داشت.

طبق گزارش بنیاد ملی پوکی استخوان، از هر 4 مرد، 1 نفر شکستگی استخوان را تجربه می کند و تقریباً 80000 مرد در سراسر جهان هر ساله دچار شکستگی لگن می شوند. مردانی که از شکستگی لگن رنج می برند به احتمال زیاد به دلیل عوارضی که بعد از شکستگی رخ می دهد مانند عفونت می میرند.

آرتروز

آرتریت یا استئوآرتریت (OA)، در زنان مسن‌تر از مردان مسن‌تر شایع‌تر است، اما محققان مطمئن نیستند که چرا. علاوه بر این، زنان بیشتر از مردان از آرتریت شدید رنج می برند. محققان معتقدند زنان بیشتر تحت تاثیر هورمون ها و بیومکانیک هستند. از نظر هورمونی تصور می شود کاهش استروژن و تستوسترون در ایجاد آرتروز در زنان نقش دارد. خطر ابتلا به آرتروز در واقع بلافاصله پس از یائسگی افزایش می یابد.

در تصویر «الف» استخوان فرد مبتلا به استئوآرتریت و در قسمت «ب» استخوان سالم نشان داده شده است.

از آنجایی که تستوسترون در تخمدان ها تولید می شود، یائسگی به معنای کاهش سطح تستوسترون است. تستوسترون به طور کلی به ساخت و تقویت عضلات کمک می کند، بنابراین آنها می توانند بهتر از استخوان ها و مفاصل حمایت کنند. کاهش سطوح بیشتر خطر ابتلا به آرتروز را در زنان افزایش می دهد. رابطه بین آرتروز و بیومکانیک با عملکرد منحصر به فرد مفاصل زنان گره خورده است. باسن پهن‌تر، مفاصل انعطاف‌پذیرتر، تحرک بیش از حد و عوارض زایمان همگی در ایجاد آرتروز نقش دارند و خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهند.

آرتریت التهابی

شرایط آرتریت التهابی در بیماری‌های روماتیسمی مانند اسپوندیلیت آنکیلوزان، آرتریت پسوریاتیک و آرتریت روماتوئید (RA) مفاصل متعدد را تحت تأثیر قرار می‌دهند و زمانی ایجاد می‌شوند که سیستم ایمنی فرد بیش از حد فعال باشد و عملکرد نادرست داشته باشد. شرایط التهابی آرتریت به عنوان بیماری‌های خودایمنی در نظر گرفته می‌شود و باعث التهاب مزمن و مداوم می‌شود که می‌تواند منجر به آسیب مفاصل و بافت در افراد مبتلا شود.

زنان بیشتر از مردان از آرتریت التهابی رنج می برند. محققان بر این باورند که این با هورمون‌های جنسی و واکنش زنان به عفونت‌ها، واکسیناسیون‌ها و محرک‌های محیطی مانند استرس، مسئولیت‌ها و نحوه واکنش آن‌ها به رویدادهای بیرونی مرتبط است. سطوح بالای استروژن در زنان می تواند باعث اختلال در عملکرد سیستم ایمنی شود و از طریق واکنش اشتباهی به نام خودایمنی به خود حمله کند. محققان همچنین می دانند که استروژن سلول های B را افزایش می دهد، سلول هایی که عملکرد سیستم ایمنی را مختل می کنند.

علاوه بر این، استروژن می تواند تولید پروتئین های التهابی خاصی را افزایش دهد که با باکتری ها، ویروس ها و سایر مواد مضر به طور کلی و در سطوح متوسط ​​مبارزه می کنند. ژنتیک ممکن است برخی از تفاوت‌ها را در خطر ابتلا به آرتریت التهابی بین مردان و زنان توضیح دهد. مطالعه ای که در سال 2012 در مجله Nature Genetics گزارش شده است نشان می دهد که کروموزوم های X در ایجاد بیماری های خودایمنی نقش دارند و از آنجایی که زنان دارای دو کروموزوم X هستند، خطر ابتلا به این نوع بیماری ها دو برابر بیشتر از مردان است.

در این تصویر تفاوت مفصل مبتلا به آرتریت روماتوئید (سمت راست) و استخوان سالم (سمت چپ) نشان داده شده است.

نسیم حسینی (+)

«نسیم حسینی» فارغ التحصیل مقطع کارشناسی ارشد در رشته بیوتکنولوژی از پژوهشگاه ملی مهندسی ژنتیک است، فعالیت علمی و کاری وی در زمینه ژنتیک مولکولی و بهبود عملکرد پروتئین‌های آنزیمی بوده است. او مطالب آموزشی و تخصصی مجله فرادرس را در حوزه‌های زیست‌شناسی و بالینی می‌نویسد.

مطالب مرتبط

برچسب‌ها

نویسنده: دکتر مهرداد منصوری “متخصص ارتوپدی”

پوکی استخوان یا استئوپروز Osteoporosis به معنی کم شدن تراکم استخوان است که بدنبال آن قدرت استخوان کم شده و شکننده میشود و شکننده شدن استخوان موجب میشود احتمال بروز شکستگی در آن بیشتر شود. پوکی استخوان معمولاٌ بتدریج پیشرفت میکند و هیچ علامتی از خود بروز نمیدهد تا وقتی که شکستگی بوجود میاید.

پوکی استخوان یا پوکی استخوان می تواند در هر استخوانی در بدن رخ دهد، اما معمولا در ستون فقرات، لگن، مچ دست و دنده ها دیده می شود.

در این مقاله به طور مفصل به اهمیت پوکی استخوان، علائم آن و عوامل ایجاد کننده آن پرداخته شده است

نوع استخوان چیست؟

برای درک بهتر پوکی استخوان، ابتدا باید بدانید که استخوان از چه چیزی ساخته شده است. بافت استخوانی از دو قسمت تشکیل شده است

یک داربست سه بعدی شبکه مانند که از پروتئین ساخته شده است که ماتریس نامیده می شود

رسوب کلسیم بر روی این داربست پروتئینی به صورت مولکول های هیدروکسی آپاتیت

در سمت راست بافت استخوانی پوک و در سمت چپ یک بافت استخوانی سالم دیده میشود

استخوان یک بافت زنده است. استخوان دارای رگ های خونی و سلول های زنده است. زنده بودن چیزی است که به آن اجازه می دهد رشد کند و خودش را التیام دهد.

در طول زندگی، بافت استخوانی بدن دائماً توسط سلول‌های خورنده موجود در آن (به نام استئوکلاست) جذب می‌شود و همزمان، استخوان جدید با سلول‌های استئوبلاست جایگزین می‌شود. به این ترتیب بافت تمام استخوان های بدن دائماً تجدید می شود.

در دوران کودکی و جوانی، استخوان سازی بیشتر از جذب است، اما در سنین بالا جذب استخوان بیشتر از استخوان سازی می شود، اما حتی در شدیدترین موارد پوکی استخوان، بدن از ساختن استخوان های جدید باز نمی ایستد و فقط کمیت آن کاهش می یابد. بیشترین تراکم استخوان در حدود سن بیست سالگی است.

هورمون ها در بدن بر پدیده جذب و تولید مداوم استخوان تأثیر می گذارند. مهم ترین هورمون هایی که بر این فرآیند تأثیر می گذارند، استروژن، هورمون مردانه، تستوسترون و هورمون پاراتیروئید هستند.

در این میان استروژن بیشترین تاثیر را دارد. عوامل ژنتیکی و تفاوت های فردی بر جذب و تولید استخوان و نتیجه نهایی آن که استحکام و تراکم استخوان است تأثیر می گذارد.

بیشتر استخوان های بدن از بدنه اصلی اسفنج مانند مشبک و متخلخل تشکیل شده اند که به آن استخوان اسفنجی می گویند و توسط یک لایه استخوانی سفت و بدون سوراخ و بدون تخلخل به نام استخوان کورتیکال پوشیده شده است. . .

در قسمت کورتیکال، استخوان چینه ای و بسیار متراکم است. در برخی از استخوان های بدن، قسمت اسفنجی و در برخی دیگر قسمت قشری برجسته تر است. ساختار مشبک و سه بعدی استخوان به این دلیل ایجاد می شود که استخوان سبک و در عین حال قوی است.

در پوکی استخوان یا پوکی استخوان تخلخل استخوان اسفنجی افزایش می یابد به طوری که سوراخ های داخل آن بزرگتر شده و فاصله بین میله های داربست افزایش یافته و میله های داربست نازک می شوند. علاوه بر این، قسمت کورتیکال استخوان نازک تر می شود.

پوکی استخوان چقدر مهم است؟

مهم ترین اهمیت پوکی استخوان عارضه اصلی آن یعنی شکستگی است.

پوکی استخوان در بیش از نیمی از افراد بالای 50 سال وجود دارد. نیمی از زنان در طول زندگی خود از شکستگی های ناشی از پوکی استخوان رنج می برند.

از هر دو زن بالای 65 سال یک نفر به دلیل پوکی استخوان دچار شکستگی می شود. این نسبت در مردان هم سن یک به پنج است.

شکستگی های ناشی از پوکی استخوان یا پوکی استخوان عمدتاً در ستون فقرات، لگن، مچ دست و معمولاً پس از زمین خوردن رخ می دهد. هر ساله این شکستگی ها هزینه های اقتصادی و اجتماعی هنگفتی را بر دولت و مردم تحمیل می کند.

افزایش انحنای ستون مهره در استئوپروز به علت شکسته شدن مهره

مهمترین عارضه پوکی استخوان که بیشترین مشکلات را برای بیمار ایجاد می کند، شکستگی لگن است. افراد مبتلا به شکستگی لگن بیشتر کسانی هستند که قبل از شکستگی به طور مستقل زندگی می کردند، اما بسیاری از آنها برای زندگی پس از شکستگی نیاز به کمک دارند.

این بیماران برای راه رفتن ماه ها پس از شکستگی نیاز به عصا یا واکر دارند و تقریباً یک سوم آنها تا پایان عمر نیاز به استفاده از واکر یا عصا دارند. جدای از این مشکلات، شکستگی های لگن به دلیل پوکی استخوان سالانه مبالغ هنگفتی را بر بودجه سلامت کشورها تحمیل می کند.

برای توضیح اهمیت پوکی استخوان یا پوکی استخوان کافی است بدانیم که حدود یک سوم از کسانی که به دلیل این بیماری دچار شکستگی لگن شده اند در اولین سال بعد از شکستگی می میرند. و حدود یک سوم از کسانی که زنده می مانند توانایی خود را برای زندگی مستقل از دست می دهند. فقط یک سوم باقی مانده می تواند زندگی عادی خود را از سر بگیرد.

در موارد پیشرفته پوکی استخوان، انحنای پشت افزایش می یابد و بیمار قوز می کند.

علائم پوکی استخوان چیست؟

پوکی استخوان ممکن است برای چندین سال بدون علامت باشد.

بارزترین علامت پوکی استخوان درد است و این درد زمانی رخ می دهد که استخوان می شکند. البته شکستگی های ناشی از پوکی استخوان معمولاً به صورت شکستگی های کوچک، بدون جابجایی و خفیف ظاهر می شوند که بدون آسیب جدی به بدن رخ می دهند.

بنابراین بیمار به دنبال یک حرکت فیزیکی که ممکن است کمی با حرکات معمولش متفاوت باشد، دچار شکستگی کوچک بدون جابجایی یا با جابجایی کوچک در استخوان می شود.

استخوان ترک خورده ضعیف است، بنابراین نیازی به نیروی زیادی برای شکستن ندارد. خم شدن برای بلند کردن یک شی یا چرخاندن ناگهانی کمر می تواند باعث شکستگی جزئی در فرد مبتلا به پوکی استخوان شود. از طرفی این شکستگی ها باعث تورم یا تغییر شکل استخوان نمی شوند. بنابراین تنها علامت آن درد است.

بیمار بعد از فعالیت بدنی می بیند که در ناحیه کمر یا لگن یا دنده ها درد دارد و علائم دیگری ندارد. بسیار طبیعی است که آن را یک درد جزئی بداند که ناشی از عدم پرهیز یا سرماخوردگی یا کهولت سن یا هر دلیل دیگری که به ذهنش می رسد. او معتقد نیست که علت درد شکستگی استخوان است. البته این شکستگی معمولاً در عرض چند هفته خود به خود بهبود می یابد و درد بیمار نیز بهبود می یابد.

با افزایش سن و نازک شدن استخوان های بیمار، تعداد و دفعات این شکستگی ها افزایش می یابد. هر بار بیمار می بیند که در ناحیه کمر، لگن، دنده ها یا مچ دست درد دارد و بعد از چند هفته بهتر می شود. او ممکن است به پزشکان مختلف مراجعه کند، اما ممکن است چیزی بیشتر از مسکن یا چند داروی تقویت کننده دریافت نکند.

در سطح ستون فقرات، این شکستگی های مکرر مهره ها شکل مهره ها را تغییر می دهد. به تدریج و با هر شکستگی از ارتفاع مهره کم می شود و به جای استوانه ای بودن مهره گوه ای شکل می شود.

این تغییر در ارتفاع مهره ها منجر به کاهش تدریجی ارتفاع ستون فقرات و کاهش قد فرد می شود. از طرفی تغییر شکل مهره باعث انحنای ستون فقرات و ایجاد قوز می شود.

پوکی استخوان چگونه تشخیص داده می شود؟

پوکی استخوان اغلب در یک عکس اشعه ایکس ساده دیده می شود. در این تصویربرداری، پزشک با مشاهده کاهش خطوط داخل استخوان اسفنجی یا مشاهده نازک شدن استخوان قشر مغز می تواند به وجود پوکی استخوان مشکوک شود.

هنگامی که پوکی استخوان با اشعه ایکس قابل تشخیص است، زمانی است که بیش از سی درصد تراکم استخوان از بین رفته باشد. با این حال، اشعه ایکس ساده ابزار دقیقی برای اندازه گیری تراکم استخوان نیست.

امروزه از روش DXA اشعه ایکس با انرژی دوگانه برای اندازه گیری تراکم استخوان استفاده می شود. در این روش که حدود 5 تا 15 دقیقه طول می کشد، بیمار در معرض دوزهای پایین اشعه ایکس قرار می گیرد.

چه کسانی باید آزمایش تراکم استخوان را انجام دهند؟

افراد زیر باید از نظر تراکم استخوان با روش DXA بررسی شوند.

همه زنان یائسه زیر 65 سال در معرض خطر ابتلا به پوکی استخوان هستند

همه زنان بالای 65 سال

همه زنان یائسه با شکستگی

چه عواملی منجر به پوکی استخوان می شود؟

پوکی استخوان در برخی افراد بیشتر از دیگران دیده می شود. تراکم و استحکام استخوان تحت تأثیر متغیرهای ژنتیکی و محیطی است. به طور معمول، تراکم استخوان مردان بیشتر از زنان است، بنابراین زنان بیشتر از مردان از پوکی استخوان رنج می برند و این بیماری در افراد لاغر و کسانی که سابقه پوکی استخوان در خانواده نزدیک خود دارند، بیشتر دیده می شود.

مهم ترین عواملی که باعث پوکی استخوان می شوند عبارتند از:

کهنسال

استخوان یک بافت زنده است و سلول های مختلفی در آن کار می کنند. گروهی از این سلول ها به نام استئوبلاست ها دائماً استخوان را تشکیل می دهند و گروهی دیگر به نام استئوکلاست ها مسئول جذب استخوان هستند. بنابراین، استخوان‌های بدن ما دائماً جذب می‌شوند و با مواد جدید جایگزین می‌شوند.

در سنین پایین، استخوان بیشتری برای جذب ساخته می شود، اما پس از حدود 35 سالگی، مواد کمتری با موادی که از استخوان خارج می شود، جایگزین می شود و این روند باعث کاهش تدریجی میزان مواد تشکیل دهنده استخوان می شود و بنابراین چگالی و استحکام آن

پس از جوانی و با افزایش سن، کل توده استخوانی بدن کاهش می یابد و خطر شکستگی افزایش می یابد. در سن یائسگی، شدت روند کاهش تراکم استخوان به شدت افزایش می یابد، بنابراین زنان می توانند نیمی از تراکم استخوان بدن خود را در ده سال اول یائسگی از دست بدهند.

در تصویر سمت چپ استخوان سالم در مهره و در سمت راست یک استخوان پوک با استئوپروز مشاهده میشود

ژنتیکی

افراد با سابقه خانوادگی شکستگی، افراد لاغر و افرادی که پوست بسیار روشن دارند بیشتر در معرض ابتلا به پوکی استخوان هستند. آفریقایی ها استخوان های سخت تری نسبت به سفیدپوستان دارند.

تغذیه

کاهش دریافت کلسیم و ویتامین D از طریق رژیم غذایی باعث پوکی استخوان می شود.

عادات

کسانی که پشت میز کار می کنند و ورزش و فعالیت بدنی کمی انجام می دهند و کسانی که معمولا سیگار می کشند یا مشروبات الکلی می نوشند، بیشتر به پوکی استخوان و پوکی استخوان مبتلا می شوند.

دارو

استفاده از داروهای حاوی کورتیکواستروئیدها و استفاده از هپارین و فنی توئین می تواند باعث پوکی استخوان شود. پوکی استخوان در افرادی که برای سرطان تحت شیمی درمانی هستند، شایع تر است.

بیماری ها

پوکی استخوان در بیماری های زیر بیشتر است

بیماری های گوارشی که منجر به سوء جذب می شود مانند بیماری سلیاک، بیماری التهابی روده و عدم تحمل لاکتوز

سطح پایین تستوسترون در مردان

آمنوره (شکستن عادات ماهانه در زنان)

وجود یک بیماری مزمن مانند آرتریت روماتوئید یا لوپوس یا نارسایی مزمن کبد

کم کاری تیروئید

بی تحرکی طولانی مدت مانند کسی که سکته کرده است

پرکاری پاراتیروئید

سرطان سینه در زنان و سرطان پروستات در مردان

بی اشتهایی عصبی

در زیر به ارتباط بین بیماری های مختلف و شروع پوکی استخوان می پردازیم.

چه رابطه ای بین پوکی استخوان و سایر بیماری ها وجود دارد؟

پوکی استخوان می تواند ناشی از بیماری های دیگر باشد. مهمترین این بیماریها عبارتند از:

آسم

بیماران آسمی در معرض خطر ابتلا به پوکی استخوان، به ویژه در ستون فقرات هستند. این پوکی استخوان دلایل مختلفی دارد

استفاده از کورتون در این بیماران ممکن است منجر به پوکی استخوان شود

بسیاری از مبتلایان به آسم از ترس حساسیت به شیر و سایر لبنیات از مصرف شیر خودداری می کنند و مصرف کم لبنیات منجر به پوکی استخوان می شود.

در برخی از افراد مبتلا به آسم، فعالیت های بدنی و ورزش باعث حملات آسم و افزایش تنگی نفس می شود. به همین دلیل، بسیاری از افراد مبتلا به آسم فعالیت بدنی محدودی دارند که می تواند منجر به کاهش تراکم استخوان و ایجاد پوکی استخوان شود.

دیابت

افراد مبتلا به دیابت نوع 1 بیشتر در معرض ابتلا به پوکی استخوان هستند. به نظر می رسد این کاهش تراکم استخوان به دلیل پایین بودن سطح انسولین در این بیماران باشد. انسولین نوعی هورمون رشد در نظر گرفته می شود و باعث افزایش تراکم استخوان می شود.

بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 عموماً فعالیت بدنی کمی دارند و این کاهش سطح فعالیت بدنی و ورزش می تواند منجر به پوکی استخوان شود.

تصویر سمت چپ یک استخوان با بافت سالم و تصویر سمت راست استخوان پوک و مبتلا به استئوپروز را نشان میدهد

روماتیسم

پوکی استخوان در بیماران مبتلا به روماتیسم به ویژه آرتریت روماتوئید بیشتر است. مهمترین علل عبارتند از:

در بسیاری از این بیماران، کورتیکواستروئیدها بخشی از درمان هستند و این دارو می تواند باعث پوکی استخوان شود

بسیاری از بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید فعالیت بدنی و ورزش کمی دارند و این کاهش سطح فعالیت بدنی می تواند منجر به پوکی استخوان شود.

خود آرتریت روماتوئید می تواند منجر به کاهش تراکم استخوان به خصوص در اطراف مفاصل شود

ارتباط بین پوکی استخوان و مصرف کورتون چیست؟

پوکی استخوان یکی از عوارض مصرف طولانی مدت کورتون (بیش از سه ماه) است. با انجام اقداماتی می توان میزان این عارضه را کاهش داد.

در مواردی که کورتونا توسط پزشک حاذق تجویز شده است، مصرف آن ضروری است و بیمار نباید مصرف آن را قطع کند یا دوز را به طور ناگهانی کاهش دهد. با این حال، این باید انجام شود تا عوارض آن به حداقل برسد.

کورتونا یا کورتیکواستروئیدها نام گروهی از داروها است که عمدتاً برای کاهش التهاب استفاده می شود. این داروها را می توان به صورت خوراکی، تزریقی، استنشاقی یا موضعی استفاده کرد.

کورتون ها در درمان بیماری های روماتیسمی، آسم، بیماری های خود ایمنی، انواع خاصی از سرطان و بسیاری از بیماری های دیگر استفاده می شوند. رایج ترین کورتیکواستروئید خوراکی پردنیزولون است.

نیمی از افرادی که به مدت طولانی از کورتیکواستروئیدها استفاده می کنند، به دلیل پوکی استخوان دچار شکستگی های پاتولوژیک یا مرضی هستند. این پوکی استخوان معمولاً با مصرف کورتیکواستروئیدهای خوراکی مانند قرص پردنیزولون ایجاد می شود. اما استفاده طولانی مدت از اسپری های حاوی کورتیکواستروئیدها مانند بکلومتازون می تواند باعث پوکی استخوان شود.

در کسانی که بیش از سه ماه از کورتیکواستروئیدهای خوراکی استفاده می کنند، تراکم سنجی یا سنجش تراکم استخوان باید انجام شود و این اندازه گیری باید در فواصل منظم تکرار شود.

بسته به تراکم استخوان فرد، پزشک معالج ممکن است اقدامات پیشگیرانه و همچنین کورتیکواستروئیدها را برای کاهش شدت پوکی استخوان ناشی از کورتیکواستروئیدها تجویز کند.

در استئوپروز خلل و فرج استخوان بیشتر میشود

در افرادی که بیش از سه ماه از کورتیکواستروئیدهای خوراکی استفاده می کنند، پزشک معالج از اقداماتی برای کاهش احتمال پوکی استخوان یا کاهش شدت آن استفاده می کند. مهمترین این اقدامات عبارتند از:

مصرف سیگار و الکل را کاهش دهید

استعمال دخانیات و الکل می تواند باعث پوکی استخوان شود و استفاده از هر یک از آنها با کورتیکواستروئیدها می تواند خطر پوکی استخوان را افزایش دهد.

ورزش

ورزش های سرپایی مانند پیاده روی و دویدن می توانند تراکم استخوان را افزایش داده و خطر پوکی استخوان یا پوکی استخوان ناشی از مصرف کورتون را کاهش دهند. انجام ورزش هایی که عضلات بدن را تقویت می کند مانند وزنه برداری نیز همین تاثیر را دارد. شنا تاثیر چندانی در پیشگیری از پوکی استخوان ندارد.

مصرف کلسیم و ویتامین D

کلسیم نقش بسیار مهمی در تراکم و استحکام استخوان دارد و ویتامین D برای جذب کلسیم از دستگاه گوارش و نظارت بر فعالیت آن در بدن لازم است.

مصرف حداقل یک گرم کلسیم و 800 واحد بین المللی ویتامین D در فردی که تاج خروس مصرف می کند ضروری است. این مقادیر بهتر است از طریق غذاهای سالم مانند لبنیات و ماهی به دست آید.

اما اگر مقدار دریافتی از طریق رژیم غذایی ناکافی باشد، کلسیم و ویتامین D باید به صورت مکمل های غذایی به بیمار داده شود.

مقدار تاج استفاده شده

حداقل مقدار کورتیکواستروئید باید در اسرع وقت مصرف شود. هر چه دوز کورتیکواستروئید بیشتر باشد یا مدت زمان مصرف آن بیشتر باشد، احتمال پوکی استخوان بیشتر می شود.

متأسفانه حداقل دوزی وجود ندارد که در آن خطر پوکی استخوان یا پوکی استخوان وجود نداشته باشد، اما در صورت امکان باید با پزشک خود در مورد استفاده از داروهای دیگر به جای کورونت صحبت کنید تا دوز را کاهش دهید یا در صورت امکان در For برخی بیماری ها به جای داروهای خوراکی از کورتون های موضعی مانند پماد استفاده می کرد.

ادامه مصرف کورتون بیش از زمان تجویز شده توسط پزشک یا افزایش دوز آن برای افزایش اثر آن اکیداً ممنوع است. همچنین فردی که کورتیکواستروئیدهای خوراکی مصرف می کند نباید به طور ناگهانی دوز را بدون دستور پزشک قطع یا کاهش دهد.

علاوه بر اقدامات ذکر شده، بیمار استفاده کننده از کورتون باید مراقب باشد که در حین انجام فعالیت های روزانه زمین نخورد. سقوط شایع ترین علت شکستگی پاتولوژیک ناشی از پوکی استخوان است. مهمترین کارهایی که در این زمینه می توان انجام داد عبارتند از:

خطرات داخل خانه را کاهش دهید، مانند سطوح لغزنده و اشیاء پراکنده در کف اتاق، که می تواند پاهای فرد را به هم بزند و باعث سقوط او شود.

تمرین منظم

اصلاح مشکلات بینایی در صورت وجود

خانه نشینی در روزهای برفی و بارانی یا زمانی که خیابان ها یخ زده است

از مصرف داروهایی که باعث خواب آلودگی فرد و اختلال در تمرکز می شود خودداری کنید

هم اکنون مشورت کنید:
اگر این مقاله بیماری یا مشکل خاصی را شرح می دهد، می توانید با نویسنده آن که بیشترین اطلاعات ارتوپدی را در این زمینه دارد، مشورت کنید.

آیا این مقاله به شما کمک کرد؟

لطفا به زیر توجه کنید

4.1/5 (92 بررسی)